Sielec to jedna z głównych dzielnic Sosnowca, leżąca w samym środku miasta, na prawym brzegu Czarnej Przemszy. Początki tej samodzielnej niegdyś osady sięgają czasów średniowiecznych – pierwsza wzmianka o niej pochodzi już z XIV stulecia. Na przełomie XIV i XV wieku majątek należał do członków rodziny pieczętującej się herbem Szeliga, którzy, jak wskazują źródła, wznieśli tutaj pierwszą budowlę obronną, tak zwane fortalicjum.
W następnych stuleciach Sielec często zmieniał właścicieli. Na przełomie XV i XVI w. należał do królów polskich, następnie dostał się m.in. Jarockim i Brennerom. Na początku XVII wieku władał dobrami sieleckimi Sebastian Przybysławski, który miał przebudować warownię. W rękach polskich rodzin szlacheckich Sielec pozostawał do początków XIX w.
W XIX stuleciu właścicielami Sielca byli arystokraci pruscy. Jeden z nich, książę pszczyński Ludwig Anhalt-Coethen, odbudował zamek po pożarze i przekomponował ogród zamkowy. Następni dziedzice, Renardowie, nadali warowni kształt, w którym możemy ją obecnie podziwiać. Pierwotnie czworoboczną budowlę z wewnętrznym dziedzińcem, przekształcili w pałac na planie podkowy. Spadkobiercy Renardów utworzyli Gwarectwo Hrabiów Renard, którego siedzibą był właśnie pałac. Funkcjonowało ono do końca II wojny światowej.
W czasach PRL w tej obszernej budowli lokowały swoje siedziby różne instytucje. Wreszcie jej gospodarzem zostało Sosnowieckie Centrum Sztuki – Zamek Sielecki.
Zamek jest kamienną budowlą, o dwóch kondygnacjach i trzech skrzydłach. W bryle budynku wyraźnie zaznaczają się liczne wieże, przykryte w większości dachami namiotowymi. W murach zachowały się otwory strzelnic kluczowych, podkreślające dawny, obronny charakter założenia.
Obecny gospodarz zamku - Sosnowieckie Centrum Sztuki - to jedna z najważniejszych w Zagłębiu Dąbrowskim instytucji kulturalnych, zajmująca się działalnością wystawienniczą i edukacyjną oraz promocją sztuki współczesnej.
