Wygląd:

W postaci płynnej – jasnożółty; po skrystalizowaniu – kremowy.

Wielkość:

Miód pakowany jest w słoiki o pojemności 450 ml i 900 ml.

Konsystencja:

Ciecz gęsta, po skrystalizowaniu drobnoziarnista, mazista – przypomina smalec; lepka w dotyku.

Smak i zapach:

Smak miodu – słodki, lekko mdły, łagodny; zapach słaby, zbliżony do zapachu kwiatów rzepaku; zapach utrzymuje się po skrystalizowaniu miodu.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju) :

Postać płynna – jasnożółta; po skrystalizowaniu – kremowa.

Inne dodatkowe informacje:

Miód rzepakowy stosowany jest w chorobach układu krążenia (miażdżyca), w chorobach wątroby. Stosowany zewnętrznie w przypadku oparzeń i ran przyśpiesza proces gojenia.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu:

       Paweł Lorek w artykule pt. Z historii organizacji pszczelarskich na Śląsku Cieszyńskim (s. 16) wydanego w Beskidzkich Wiadomościach Rolniczych 9/97 z okazji XV Ogólnopolskich Dni Pszczelarza Bielsko-Biała 1997, pisze: Początki pszczelarstwa na Śląsku Cieszyńskim sięgają 1872 roku, kiedy to w Cieszynie powołano Sekcję Ogrodniczo‑Pszczelarską w łonie istniejącego już od roku 1869 Towarzystwa Rolniczego. W roku 1913 powstało samodzielne już Towarzystwo Ogrodnicze Księstwa Cieszyńskiego, które skupiało również i pszczelarzy. (…) W miarę upływu lat i dalszego rozwoju Towarzystwa, w 1937 roku liczyło ono 1026 członków, zrzeszonych w wielu oddziałach terenowych. W wyniku II wojny światowej przestały istnieć wszelkie organizacje pszczelarskie, a cały dobytek kilku pokoleń pszczelarzy został zniweczony. Potrzebne były organizacje, które by pomogły w odbudowie zniszczonych w wyniku działań wojennych pasiek oraz zapewniły odpowiedni postęp w pszczelarstwie. (…) W roku 1948 w wyniku reorganizacji administracji państwowej zostały powołane istniejące związki pszczelarskie. Utworzono tzw. Grupy Pszczelarskie, Sekcje i Zespoły skupione w ramach Zrzeszenia Pszczelarzy przy Związku Samopomocy Chłopskiej (…) Kolejna reorganizacja miała miejsce w roku 1960 (…) W roku 1972 obchodzono uroczyście 100-lecie organizacji ogrodniczo-pszczelarskiej na Śląsku Cieszyńskim.

        W publikacji z 1936 roku Zarys kultury materialnej górali śląskich w rozdziale Pszczelarstwo jego autor Longin Malicki opisuje: (…) Tak w Brennej, jak również w Istebnej znajduje się jeszcze kilka pasiek z dość prymitywnymi ulami z pni drzewnych. Jedną z większych pasiek w Brennej posiada stary, 79-letni (ur. 1856 r.) gazda Jerzy Madzia, który chętnie udzielił mi informacji dotyczącej pszczelarstwa (…). Pszczoły swoje objął po ojcu. Są one umieszczone w pniach „hólach”, ustawionych w sadzie dwóch równoległych rzędach, lecz w ten sposób, że jeden rząd drugiemu nie zabiera słońca. Na ulach spoczywa wspólny daszek, kryty gontami zwanymi tu „szyndziołem”. Kilka pni opasują górą i dołem obręcze, bo się „pukają”, tzn. pękają, jak twierdzi Madzia. (…) Raz do roku, mianowicie z końcem lipca, pobiera się miód, wycinając plastry nożem do „podkrowania” (…). Co się tyczy drzew, z których pszczoły zbierają miód, to na pierwszym miejscu należy wymienić jodły, z roślin zaś rzepak zwany tu „rapsem”. Ponieważ obecnie „jedlina” ginie w okolicznych lasach, więc i pszczelarstwo zamiera.

       Na terenie Śląska Cieszyńskiego popularna jest uprawa rzepaku. Pola rzepakowe stanowią dla pszczół bogate źródło zarówno nektaru, jak i pyłku kwiatowego. Miód rzepakowy jest przykładem odmianowego miodu wiosennego. Jest to odmiana bardzo popularna w naszym kraju. Miód rzepakowy pozyskuje się w okresie masowego kwitnienia rzepaku, w ciągu około trzech tygodni na przełomie kwietnia i maja. Miód po skrystalizowaniu ma biały kolor oraz ostry zapach kwiatu rzepaku. Te cechy miodu rzepakowego skłaniają konsumentów do posądzania pszczelarzy o to, że jest to miód zafałszowany cukrem. Ten osąd, jak również informacje o małej wartości tego miodu są nieprawdziwe i błędne.

      Miód rzepakowy posiada wiele cech pozytywnych – rzadko spotykanych w innych miodach. Należą do nich najszybsza przyswajalność oraz wyjątkowa przydatność w leczeniu wszelkich schorzeń związanych z zaburzeniami pracy organów wewnętrznych. Miód rzepakowy ceniony jest także w leczeniu chorób z przeziębienia oraz stanów zapalnych górnych dróg oddechowych na tle bakteryjnym, takich jak zapalenie gardła i zapalenie błony śluzowej nosa. Ponadto łagodzi kaszel i wzmaga odporność organizmu. W schorzeniu tym poleca się picie ciepłego mleka z miodem rzepakowym. Podobne właściwości miodu rzepakowego wykorzystuje się także w leczeniu schorzeń zewnętrznych. Stosowany bezpośrednio na chorą tkankę oczyszcza ją z elementów martwiczych, co w efekcie przyspiesza ziarninowanie, gojenie i bliznowacenie ran. Ponadto szybkie przyłożenie miodu na oparzoną skórę zabezpiecza ją przed tworzeniem się pęcherzy i rozwojem zakażenia.