Data dodania:  2014-02-24

Wygląd:

Jelito wieprzowe odkręcane w odcinkach 30-35 cm, lekko pomarszczone, z widocznymi kawałkami mięsa i tłuszczu pod skórą.

Kształt:

Prosty, walcowaty.

Wielkość:

Pojedynczy wianek kiełbasy o długości około 40-50 cm, wadze około 25 dkg i średnicy na przekroju 25-32 mm.

Konsystencja:

Dość ścisła, ale krucha i łatwo łamliwa. Przy łamaniu kiełbasy słychać charakterystyczny trzask.

Smak i zapach:

Smak charakterystyczny dla mięsa wędzonego. Zapach czosnku, pieprzu z delikatną nutą ziela angielskiego.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju) :

Charakterystyczna żółto-złocista, w przekroju od różowej do czerwonej. Barwa tłuszczu biała z odcieniem różowym.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu:

      Poręba koło Zawiercia to dawniej wieś, a obecnie miasto o tradycjach kuźniczych. Okoliczne bujne lasy, złoża węgla brunatnego i rud żelaza sprzyjały rozwojowi przemysłu. Mieszkańcy Poręby w okresie PRL-u reprezentowali grupę tzw. chłoporobotników, większość z nich oprócz pracy w fabryce zajmowała się uprawą roli. Niemal w każdej zagrodzie chowano trzodę chlewną. „Na targu kupowaliśmy małe wieprzki, chowało się aż urosły (…)” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Poręby).

       Najczęściej przy świniobiciu uczestniczyli domownicy i rzeźnik, a z pozyskanego mięsa masarze wyrabiali różne wyroby. „We wsi było dwóch rzeźników, chodzili po domach, robili kiełbasę (…) Dobre wyroby robił nam rzeźnik dwa razy do roku i na większe święta, wesela. Wtedy zamawiało się rzeźnika i wyrabiał całego wieprzka. Robił takie wyroby jak szynkę, pasztetową, kaszankę, salceson no i kiełbasę”. Czasami kiełbas robiono tak dużo, że nadwyżkę sprzedawano sąsiadom lub „(…) sprzedawano też na jarmarku w Siewierzu” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Poręby).

       Receptura przygotowywania kiełbasy porębskiej przekazywana była z pokolenia na pokolenie: „(…) każdy rzeźnik miał swoje tajemnice, które przekazywał swojemu synowi, żeby umiał jak najlepiej wykonywać” (Wywiad etnograficzny przeprowadzony z mieszkańcami Poręby). Swój niepowtarzalny smak i aromat kiełbasa uzyskuje dzięki odpowiedniemu doborowi surowca – mięso wieprzowe, przyprawom oraz sposobie wędzenia drewnem bukowym w drewnianej wędzarni. Do dnia dzisiejszego mięso do produkcji kiełbasy jest ręcznie siekane, a przyprawy takie jak czosnek pozyskiwane z okolicznych upraw. Kiełbasa porębska prezentowana jest podczas wielu festynów, dożynek i imprez plenerowych, gdzie za swoje walory smakowe została doceniona wieloma nagrodami i wyróżnieniami.

Sprawdzone przepisy:

Łopatkę podzielić na dwie części, jedną część zmielić, drugą pokroić w kostkę. Słoninę, boczek zmielić. Do powstałej masy mięsnej dodać peklosól, pozostałe przyprawy.
Umyte mięso wieprzowe wraz z filetem z karpia zmielić. Ugotować jaja na twardo, a następnie pokroić w dobrą kostkę. Umytą pietruszkę drobno posiekać. Połączyć wszystkie składniki, dodać jajo, doprawić do smaku. Jelita napełnić mięsno-rybną masą mieloną, uformować kiełbaski i gotować w wywarze mięsno-warzywnym około 10 minut.

 

Twoja ocena:
Ocena: 0.0 (Oddano 0 głosy)
Wyświetlenia:  110