Wygląd:
Kremowa dość gęsta zupa z widocznymi kawałkami boczku, ziemniaków i zielonego kopru.
Kształt:
Kształt w zależności od naczynia.
Wielkość:
Wielkość zależy od naczynia, w którym jest podawana.
Konsystencja:
Płynna, zawiesista.
Smak i zapach:
Słodki, maślany, delikatny smak o lekko wyczuwalnym czosnku i kminku. Zapach śmietankowy, maślany.
Barwa (zewnętrzna i na przekroju) :
Kolor kremowy.
Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu:
Chuda Jewa to tradycyjna zupa przygotowywana na Śląsku Cieszyńskim. Jest to polewka na kwaśnym mleku lub maślance podawana z ziemniakami lub chlebem. Wzbogacona jest w przyprawy takie jak czosnek, kminek oraz sól i pieprz, które nadają jej delikatny, a zarazem wyrazisty smak i zapach. „(…) wszelkie zupy nazywano „polywkami”.
Popularną zupą była „Chuda Jewa” z czosnkiem czy cebulą z pływającymi po wierzchu „szpyrkami” jedzona z ziemniakami” (cyt. Marii Pilch z publikacji „Potrawy Regionalne Wisły i Śląska Cieszyńskiego”). „Dodać należy, że inwencja kulinarna ludności wiejskiej szła w kierunku łączenia mało urozmaiconych produktów oraz w nadawaniu potrawom często określeń ironicznych, jak na przykład Chuda Jewa” (Zofia Szromba-Rysowa, „Pożywienie ludności wiejskiej na Śląsku”, 1978).
Przepis na ww. zupę opisuje wielu śląskich autorów książek kulinarnych, np. Wera Sztabowa w publikacji „Kuchnia śląska czyli krupnioki, makówki i moczka”, Elżbieta Łabońska w „Śląskiej kucharce doskonałej” czy Hanna Szymanderska w publikacji „Papatacze, bubliczki, moskole… Co się pod tym kryje?”.