Wygląd:

Powierzchnia błyszcząca, gładka, skostkowana.

Kształt:

Podłużny.

Wielkość:

0,8 kg - 1kg.

Konsystencja:

Miękisz elastyczny, przy lekkim ucisku wraca do stanu pierwotnego.

Smak i zapach:

Aromatyczny, właściwy dla świeżego pieczywa.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju) :

Skórka od jasnobrązowej do ciemnobrązowej.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu:

       Chleb to najczcigodniejszy z pokarmów ludzkości, owiany czarem legend, związany z licznymi obrzędami i wierzeniami. Jeszcze sto lat temu w wielu ubogich domach spożywany był tylko w większe święta. W polskiej tradycji kulturowej chleb zawsze symbolizował pożywienie, dostatek i pomyślność. Wygląd i właściwości chleba zmieniały się w ciągu wieków doskonalenia techniki otrzymywania mąki oraz przyrządzania i wypieku ciasta. Najbardziej pierwotną formą chleba są placki z mąki i śruty pieczone w popiele, na rozgrzanych kamieniach, później także na rusztach i blachach. Odrębnym rodzajem chleba były suche placki starożytnych Izraelitów (maca). Jakość i smak chleba istotnie polepszyło dodawanie do ciasta zaczynu lub drożdży z osadów winiarskich. Bochenki chleba z zakwaszonego ciasta były wyrośnięte i zdrowsze. Chleb na zakwasie lub drożdżach spożywany był zarówno w starożytnym Egipcie, jak i w Grecji i w Rzymie.

       Maria Lemnis i Henryk Vitry w „Iskier przewodniku sztuki kulinarnej” z 1976 r. podają: „(…) Dawni Słowianie podobno nauczyli się wypieku chleba od Gotów. (…) Z wydanego w roku 1611 „Zielnika” Syreniusza dowiadujemy się, iż w ówczesnej Polsce wypiekano następujące gatunki chleba: królewski albo pański z najbielszej pszennej mąki, miejski albo kupiecki z mąki pszennej z niewielkim dodatkiem otrąb, oraz grysowy albo chłopski z ziarna szrotowanego”.

       Kłobuck to miasto położone w północnej części województwa śląskiego. W XV i XVI wieku rozwijał się tu prężnie przemysł żelazny w oparciu o funkcjonujące w okolicy kopalnie rud żelaza. Wokół zakładów szybko powstawały nowe osady. Pomyślny rozwój średniowiecznego Kłobucka warunkowało również korzystne usytuowanie przy ważnych szlakach komunikacyjnych i handlowych z Krakowa do Wielkopolski i na Śląsk. Rozwijało się tu rzemiosło. W początkach XVII wieku w mieście istniał już cech piekarzy.

       Jak czytamy w „Dziejach miasta i gminy Kłobuck (do roku 1939)” pod redakcją Feliksa Kiryka z 1998 r.: „Wizytacja diecezji krakowskiej z roku 1602 rejestruje w Kłobucku 6 cechów: krawców, szewców, rzeźników, kowali, sukienników i piekarzy. (…) Działalność produkcyjna niektórych rzemiosł spożywczych, choćby piekarstwa i piwowarstwa, nie byłaby możliwa bez funkcjonowania w mieście i na jego obrzeżach licznych młynów”.

      Do dziś tereny sąsiadujące z miastem to obszary typowo rolnicze. Ze względu na jakość gleb, uprawia się głównie żyto. Po drugiej wojnie światowej przemiany gospodarcze i szybki rozwój miasta spowodowały konieczność otworzenia w 1945 roku spółdzielczej piekarni. Wówczas po raz pierwszy została wypracowana receptura wypieku chleba. Dokumentem potwierdzającym nazwę i tradycyjną jakość jest też „Protokół kontroli wypieku z 1984 r.”. Wynika z niego, że chleb kłobucki mieszany wypiekany jest z mąki żytniej i pszennej w równych proporcjach. Do posypywania chleba może być zastosowany mak, a do oprószania koszyczków używane są otręby. Mąka do wypieku pochodzi z własnych lokalnych gospodarczych młynów, ze zbóż uprawianych przez okolicznych rolników. Chleb kłobucki wypiekany jest w piecach ceramicznych opalanych węglem, a formowany jest wyłącznie ręcznie. Technologia oparta jest na recepturze bez udziału środków wspomagających, czyli na naturalnych kwasach.

       Chleb kłobucki jest jednym z najważniejszych produktów lokalnych i cieszy się doskonałą opinią. W jednej z lokalnych gazet znajdujemy opinię na temat pieczywa: „(…) kupuję „chleb kłobucki” ponieważ jest smaczny, pozostaje długo świeży, co jest jego wielką zaletą, dobrze się kroi, no i nie kruszy się jak inne pieczywa”. Produkt ten jest znany i rozpoznawalny w powiatach: kłobuckim i częstochowskim województwa śląskiego.

Sprawdzone przepisy na chleb:

Chleb na zakwasie

Do miski wlać wodę, dodać płatki i pokrojone na drobne kawałki drożdże. Delikatnie zamieszać, przykryć ściereczką i odstawić w ciepłe miejsce na 2–3 dni, aż wytworzy się na powierzchni coś pomiędzy pianą a kożuchem.

więcej >>

Deser chlebowy

Pokruszyć chleb, orzechy posiekać, wszystko uprażyć na pergaminie. Po ostudzeniu wymieszać z miodem. Serek wymieszać z cukrem pudrem i wanilią. Sporządzić karmel, dodać porzeczki, następnie nalewkę, odparować, zredukować, doprawić. Sporządzić piankę z soku z czarnej porzeczki i buraka. Sporządzić puder orzechowy. Udekorować kwiatami.

więcej >>

Zupa chlebowa z lubczykiem i selerem naciowym na wywarze z domowej kury podana z żółtkiem na miękko

Gotować domową kurę z warzywami około 2 godzin. Następnie pokroić chleb w kostkę i przesmażyć na maśle. Osobno przesmażyć również seler i cebulę. Połączyć składniki z bulionem i dodać siekany lubczyk. Doprawić pieprzem i solą. Dusić około 10 minut. Żółtko oddzielone od białka ugotować w osolonej wodzie. Serwować w głębokim talerzu.

więcej >>